Lśniące Dziewczyny – Lauren Beukes

Wyobraźcie sobie świat, w którym okrutny, brutalny i szalony zabójca zyskuje możliwości i środki, by stać się niepowstrzymanym i niewykrywanym na przestrzeni lat? To prawdziwy horror…
Taką szansę otrzymuje Harper Curtis – włóczęga, działający bez skrupułów i siejący terror wśród kobiet zbrodniarz. Możliwości te daje mu przypadkowo odkryty dom, który okazuje się furtką do innych czasów, rzeczywistości Chicago w latach 1929-1993. Harper sam tworzy rzeczywistość – obserwując, mordując i rozpamiętując swoje ofiary na przestrzeni dziesięcioleci. Alice, Julia, Margot, Jin-Sook, Zora, Willie, Mysha, Catherine oraz Kirby – jedyna, która przeżyła i której z tego powodu grozi kolejne niebezpieczeństwo. Dziewczyna wiedziona swego rodzaju obsesją rozpoczyna prywatne śledztwo z byłym dziennikarzem kryminalnym Danem. Szuka śladów nie wierząc, iż była jedyną. Szuka zmiennych i anomalii. Szuka każdego znaku, śladu i niewiadomych, które mnożą się podobnie jak niewiarygodne zdarzenia i sytuacje. Lecz w tej historii nic nie jest przypadkowe, istnieje wiele tajemnic. Czy Kirby odkryje je wszystkie oraz prawdę o swoim prześladowcy? Czy połączy elementy układanki, która powstała na przestrzeni lat?

Lśniące Dziewczyny to kryminał z wątkiem fantastycznym w postaci tajemniczego domu, który według mnie jest najciekawszym elementem, tłem i miejscem tej powieści, ale niedopracowanym [historia powinna być bardziej spójna]. Odbieram go jako: złowieszczy, nieodgadniony, potęgujący szaleństwo i w pewnym sensie symbol fatum. Jest poza czasem niczym wiecznie kręcące się koło dążące do konkretnych rozwiązań tych historii. Sama powieść rozkręca się powoli, ale posiada w sobie coś co przyciąga, podobnie jak zblazowane, doświadczone przez życie postacie, które w większości etapów tej historii nie widzą pozytywów w swojej teraźniejszości i przyszłości. To wszystko składa się na dość mroczny i pesymistyczny thriller z ciekawym rozwiązaniem tej opowieści, choć bez efektu „wow”.
Powieść jest pięknie wydana, podzielona na rozdziały dotyczące poszczególnych bohaterów i wydarzeń dziejących się na przestrzeni lat 1929-1993. Taka forma może zachęcać lub zniechęcać w zależności od naszego gustu. Ja nie byłam na początku do niej przekonana, ale po jakimś czasie traktowałam ją niczym wpisaną w tę opowieść i niezbędną. Polecę ją wielbicielom thrillerów, szukającym mroku w kryminałach oraz lubującym się w złowieszczych elementach fantastycznych w tego typu powieściach.