[opinia/recenzja] Chodząca katastrofa (Walking Disaster) – Jamie McGuire
Piękna katastrofa – Jamie McGuire to jedna z tych książek, które mimo swojej banalności zawładnęła moim sercem. Płomienny romans, gorąca atmosfera i chemia pomiędzy bohaterami okazały się idealną lekturę by się odprężyć i pośmiać z perypetii, jakie spotykają głównych bohaterów. Nadal uważam ją za najlepszy romans 2014 roku. Z powodu tego oczarowania postanowiłam sięgnąć po kolejną część serii – Chodzącą katastrofę, która okazała się tą samą historią tylko przedstawioną oczyma Travisa. W ostatnim czasie prezentowanie w ten sposób historii miłosnych czy erotyków stało się modne. Podstawowym pytaniem, jakie sobie zadałam na początku przygody z Chodzącą katastrofą – to czy jest sens w powtarzaniu tej samej historii? Czy Travis wniesie coś nowego, coś świeżego do fabuły i czy będzie równie elektryzująco jak w Pięknej katastrofie?
Fabuła w wielkim skrócie. Travis to tzw. niegrzeczny chłopak. Inteligentny, ale jego życie wypełnione jest nielegalnymi walkami oraz dziewczynami na jeden raz. Na jednej z walk spotyka dziewczynę, która zdaje się być inna od wszystkich znanych mu kobiet – porządna, miła, delikatna i zdecydowana by nie trafić w jego objęcia. Przyjaźń tak odmiennych jednostek powoli zmienia się w uczucie. Tylko czy ono przetrwa, czy będzie wystarczająco silne?
Wrażenia. Świat przedstawiony. Już na samym początku lektury zauważyłam, że moje oczekiwania w stosunku do tej książki były spore. Oczekiwałam ognia, chemii między bohaterami i lekko zabawnej formuły, którą przybrały relacje Travisa i Abby. Niestety zawiodłam się. Historia nie wniosła według mnie niczego nowego, przez co odebrałam ją, jako mniej klimatyczną. Winę za to może ponosić także język powieści, który został dostosowany do charakteru i postawy głównego bohatera. Bardziej ostry, bardziej bezpośredni, czasem prostacki. Przez co otrzymałam mniej chemii w scenach romantycznych. Jednocześnie pewne zdarzenia czy myśli Travisa były opisane w zbyt przesłodzony jak na niego sposób i kłóciły się z wcześniej zastosowaną formą. Był niczym chorągiewka na wietrze. I nie miało to według mnie nic wspólnego z jego przeminą pod wpływem miłości, choć mam wrażenie, że poprzez ten zabieg autorka starała się właśnie to ukazać. Ponadto mało dowiedziałam się o dzieciństwie Travisa i przyczynach tego, czemu stał się taką a nie inną osobą. Jamie McGuire nie dodała żadnych elementów, które by mnie zaskoczyły – pozwoliły spojrzeć na historię z innej perspektywy lub odkryć ją na nowo. Przechodząc do potencjalnych plusów to na pewno jest to historia lekka i przyjemna w odbiorze. Czyta się ją szybko, dialogi są proste, a bohaterowie są dopasowani do historii. Wpisują się w nią. On – brawurowy, inteligentny, oddany najbliższym, robiący wszystko na maxa. Ona w tej odsłonie jest lekko wycofana, momentami wydaje się jeszcze bardziej niezdecydowana niż w Pięknej katastrofie. Chemia nadal pomiędzy nimi istnieje, podobnie jak wątek dotyczący dwóch odmiennych dusz, które się odnalazły, ale w jakiś sposób działają na siebie destrukcyjnie. Jednakże nie powodowali oni we mnie ekscytacji – stali się mniej wyraziści. Brak zaskoczenia oraz romantyzmu spowodowały, iż zabawne chwile dotyczące komplikacji w ich związku także stały się chwytliwe i zgrabne.
Podsumowując Chodząca katastrofa to według mnie dobry romans, lecz zbędny. Autorka tworząc go nie wniosła do tej historii niczego świeżego, a wyżej opisane elementy jak dobór języka czy wtórność spowodowały, iż brakowało mi klimatu, chemii i żartów z poprzedniej części cyklu. Opowieść przestała być przekonująca, nie oszałamiała i nie była tak intensywna. Powieść może spodobać się fanom Pięknej katastrofy, jeśli interesuje Was czytanie tego samego tylko w odrobinę innej odsłonie. Osobom, które nie czytały serii, a lubią takie lektury zachęcam do sięgnięcia po pierwszą część serii, którą opisałam tutaj>>. W niej odnalazłam wszystko, co każdy porządny romans powinien zawierać: intensywność, płomienny romans i brak nudy.