Murakami „Na Południe Od Granicy, na Zachód od Słońca”

Na początek mojego maratonu wybrałam właśnie tę książkę, ponieważ częściowo przedstawia problem moich wczorajszych rozważań. Na Południe Od Granicy, na Zachód od Słońca opowiada historię życia Hajime – najpierw chłopca jedynaka, potem mężczyzny, który przechowuje w sobie wspomnienia pierwszej miłości Shimamoto. Los, a właściwie strach przed odrzuceniem rozdzielił ich na wiele lat. Nasz bohater – już dorosły mężczyzna z rodziną i udanym interesem spotyka ukochaną z dzieciństwa i postanawia położyć wszystko w swoim życiu na jedną kartę. Jak to się skończy musimy przekonać się sami.

Najpierw o pozytywach. Sposób przedstawienia historii oraz pióro Murakami jest naprawdę dobre. Inteligentne i pomysłowe. To moja pierwsza jego książka i trzeba mu oddać, że mimo, iż nie powaliła mnie na kolana skłoniła do refleksji. Książka porusza temat naszej egzystencji i właśnie komplikacji w świecie i relacjach międzyludzkich. Jeśli chodzi o negatywy to nie są one jednoznaczne…po prostu byłam nastawiona mocno pozytywne – ze względu na opinię o tym autorze. Czytałam kilka recenzji tej książki i ich autorzy płakali na niej. Ja nie uroniłam ani jednej łzy…Ponadto nie znajdziemy w niej na pewno narastającego napięcia, a opis życia naszego bohatera…Jego drogę do dowiedzenia się tego kim jest..? Kim chce być…? Jego osiągnięcia i porażki…Dowiemy się sporo o kobietach jego życia.

Książka na pewno warta jest przeczytania  i daje wiele z siebie. Jednak dla mnie jest lekturą po którą nie zawsze powinniśmy sięgać…i patrzeć na nią z dystansem.

Na koniec kilka moich przemyśleń – wniosków, po przeczytaniu lektury, które dla niektórych mogą okazać się spojlerami, więc UWAGA! Hajime zmarnował swoją szansę na życie z ukochaną ze względu na swój strach i niepewność. Odmieniło to nie tylko jego życie, ale także i innych. Jego pośrednich dziewczyn, które nigdy nie mogły doścignąć ideału, a on sam nie był w stanie otworzyć się przed nimi tak jak przed Shimamoto. Co według mnie było tylko i wyłącznie jego winą. Stworzył barierę, której nikt inny poza nią nie mógł przejść…Ale czy jej szukał? Czy próbował? Nie…Pobrał się z kobietą, którą kochał, ale jak się okazuje nie tak jak ukochaną z dzieciństwa. Tworzy to okropnie brzydkie koło. Tak naprawdę wtedy nikt nie jest do końca szczęśliwy, a jedynie trwa w swoim życiu, potajemnie chcąc czegoś więcej…to nie życie…przynajmniej prawdziwe, a może to po prostu szara rzeczywistość? Może niektórych błędów nie da się naprawić? A my musimy żyć z nimi i pogodzić się z tym co mamy? Jakoś nie mogę się przemóc i zgodzić na takie rozwiązanie. Dla mnie każdy z nas ma wybór. Pewnie walcząc o swoje możliwe, że  kogoś skrzywdzimy, ale życie półśrodkami może nas wykończyć…Czasem po prostu musimy pokonać sami siebie i walczyć, a nie stać biernie i patrzeć na kolejne przemijające dni… A co wy uważacie?

Obecnie chcę się wziąć za jego inną książkę Kafka nad Morzem….podobno daje niezłego kopa i jest mocno zakręcona…zobaczymy…