W życiu Yuko Akity liczyły się tylko Haiku i Śnieg. Trzy wersy. Siedemnaście sylab i olśniewająca biel. Yuko nie podążał drogą wyznaczoną przez tradycje rodzinne. Nie chciał zostać kapłanem ani wojownikiem – pragnął zostać poetą. Ścieżka poezji okazała się idealnym połączeniem jego dwóch miłości. Każdej zimy pisał 77 przepięknych Haiku o śniegu, który dla naszego poety posiadał nieskończoną ilość odcieni bieli. Pewnej wiosny do rodziny Akita przybył poeta dworu Meiji, którego wiersze napisane przez Yuko zachwyciły, ale do ideału brakowało im jednego – kolorów. Za poradą nadwornego poety młody Akita udaje się w podróż do niekwestionowanego mistrza Haiku – Soseki, który ma ukazać mu czym jest prawdziwa poezja. Yuko wyrusza w podróż ku przeznaczeniu, której podstawowym zadaniem będzie poszukiwanie…

Płatek Śniegu to przepięknie i poetycko napisana opowieść, która według mnie po części jest baśnią, a po części przypowieścią. Bohater poszukując swojej drogi odkrywa barwy, które widzimy i które znamy dzięki uczuciom – pełnej ich palecie: miłości, nienawiści, rozpaczy, strachu… Wiedząc co możemy stracić poznajemy każdy aspekt daru, który otrzymaliśmy w postaci miłości. Poznajemy siebie, swoje granice, ale jednocześnie odkrywamy różnorodności i podstawową zasadę, która rządzi światem – zmianę – to ona umożliwia tworzyć na nowo, udoskonalać. Yuko podczas tej przepięknej historii dojrzewa na naszych oczach i poznaje dary, które niesie nasz świat. Odkrywa każdą z jego barw…
Język jak i konstrukcja powieści są rewelacyjne – przejrzyste i lekkie, ale skłaniające Nas do refleksji. Jedyne co nie podoba mi się w tej powieści to porównywanie autora do Coelho na okładce – dla mnie to dwaj kompletnie różni autorzy, co nie umniejsza wartości żadnego z nich.
Płatek Śniegu to przepiękna opowieść i poleciłabym ją osobom kochającym Japonię, baśnie, przypowieści i poetycko napisane książki. Jedno jest pewne: jeśli lubicie taką formę opowieści i sięgniecie po Płatek Śniegu nie zawiedziecie się.

 Tytuł: Płatek Śniegu